Vanuit een cultureel en maatschappelijk onderzoek naar de betekenis van de dood in relatie tot architectuur ontwikkelde er zich een interesse in het sterfhuis. Het sterfhuis was de woning van de dode, die na zijn dood dienst deed als verzamelplaats voor nabestaanden, maar ook buren en dorpsgenoten, die afscheid kwamen nemen van hun dierbare.

Na het sterven werd er in het sterfhuis betekenis gegeven aan handelingen die ruimtelijke veranderingen met zich mee brachten. De interesse ontstond om te onderzoeken wat de ruimtelijke weerklank kan zijn in het proces vóór iemand sterft.

Vanuit het idee dat het sterfhuis bestaat uit verschillende ruimtes, elk corresponderend met een moment in het sterfproces, voor de stervende of de nabestaanden, ontstaat een model met elementen die in het sterfproces in een ruimtelijke vertaling vat.

De sterfkamer – De keuken – De koer – Het toilet – Het gordijn – De voordeur – De gevel.

Met deze elementen ontwikkelde ik honderd verschillende sterfhuizen op plan.

Enkele van de sterfhuizen werden naast planmatig ook tekstueel beschreven. Op die manier worden ze niet concreet, zoals een snede of een ruimtelijk beeld wel zou doen, maar biedt het de lezer een manier om een wandeling doorheen de modellen te ervaren.