Vanuit een protocol van dagelijks tien minuten architectuur tekenen zonder conventies ontstonden imaginaire architectuurbeelden die sterk inzetten op beeldtaal. Ze werken als een soort droombeeld van architectuur en krijgen een surrealistische ondertoon door het ontbreken van juiste perspectieven.

De fijne pentekeningen leenden zich uitzonderlijk goed om te etsen. Door van papier over te gaan naar het krassen in zink kregen de tekeningen een toegevoegde exploratieve waarde. Deze opdracht eindigde in een expositie in Les ecuries van de tram in Brussel. De scenografie van de tentoonstelling werd zelf ontworpen.